اگر خلق عالم علی را می شناختنداو را دوست می داشتند...
و اگر او را دوست می داشتندجهنم آفریده نمی شد !

حضرت محمد (ص)

بارخدایا 
تورامدح می گویم که به یاری تو موفق به ثنای توشدم
وبه سبب فسادنیت وضعف یقینم به ناتوانی خود که تو را آنطورکه مستحق وسزاوار هستی مدح کنم اقراردارم

بارالها
توخوب خدا وخوب پروردگاری هستی ومن بد مخلوقی
توخوب مولائی هستی ومن بد بنده ای
 تو خوب مالک وآقائی هستی ومن بدمملوکی
چه بسیارگناهی که مرتکب شدم وتوعفونمودی
و  چه بسیارجرمهاکه ازمن سرزدوتوازآن گذشتی
وچه بسیارخطاهاکردم ولی مرامواخذه نکردی 
وچه بسیاربدیهاکه عمدامرتکب شدم وتوازآن درگذشتی
وچه بسیارلغزشهاکه ازمن سرزدواز آن چشم پوشی نمودی ومرابرغفلتم مواخذه نکردی
اینک منم! آنکه به خودظلم کرده
وبه گناهم اقراروبه خطاهایم اعتراف دارم

پس ای آمرزنده گناهان
ازتومی خواهم که گناهم  راببخشی وازلغزشم درگذری پس به نیکی  اجابت کن که توسزاواراجابت واهل تقوی و آمرزشی .

بارخدایا
ازتومسالت دارم که ازهرگناهی که به واسطه عافیت بخشی تو بدنم بر آن تواناشد
یابه واسطه نعمت فراوان توبه آنقدرت پیداکردم
یابه واسطه رزق واسع توبه آن دست یافتم
ویابا پرده پوشی تودرآن خودرااز مردم پنهان کردم
وچون ترس وخوف مرا فرا گرفت برصبرودرنگ توتکیه نمودم
وازخشم و غضبت درآن برحلمت اعتمادنمودم وآن رابر عفوکریمانه ات واگذارنمودم
پس ای بهترین بخشندگان برمحمّد وآل محمّد درودفرست
وآن گناهان رابرمن ببخش
ای بهترین آمرزندگان

الهی دلی ده که در کار تو جان بازیم ، جانی ده که کار آن جهان سازیم

 تقوایی ده که از دنیا ببرِیم ،  روحی ده که از عقبی بر خوریم .

 یقینی ده که در آز بر ما باز نشود، قناعتی ده تا صعوه حرص ما باز نشود .

 دانایی ده که از راه نیفتیم ، بینایی ده تا در چاه نیفتِم ،

 دست گیر که دستاویز نداریم ، بپذیر که پای گریز نداریم .

 در گذر که بد کرده ایم آزرم دار که آزرده ایم . طاعت مجوی که آب آن نداریم .

  از هیبت مگوی که تاب آن نداریم ...

 توفیقی ده تا در دین استوار شویم عقبی ده تا از دنیا بیزار شویم .

 نگاه دار تا پریشان نشویم.به راه دار تا پشیمان نشویم .

 بیاموز تا شریعت بدانیم بر افروز تا در تاریکی نمانیم .

 تو بساز که دیگران ندانند. تو بنواز که دیگران نتوانند .

 همه را از خود رهایی ده . همه را به خود آشنایی ده .

 همه را از مکر شیطان نگه دار ، همه را ازفتنه نفس آگاه دار.

خدایا
همانا که من، به بریدنم از غیر و به پیوستنم به تو، دل را پیراسته‏ام،
و سراپا بسوى تو رو آورده‏ام،
و از کسى که خود به عطاى تو محتاج است روى بر تافته‏ام.
و دست مسئلت از جانب آنکه خود از فضل تو بى‏نیاز نیست، گردانده‏ام.
و دانسته‏ام که خواهش محتاج از محتاج دیگر دلیل سفاهت رأى و گمراهى عقل او است.
زیرا چه بسا مردمى را دیده‏ام اى معبود من که بوسیله غیر تو عزت طلبیدند و خوار شدند،
و از دیگرى ثروت خواستند و فقیر شدند،
و قصد بلندى کردند و پست گشتند.

پس در اثر مشاهده امثال ایشان پیش بینى آن شخص دور اندیش درست در آمد، که عبرت گرفتنش او را موفق ساخته بود و آزمایشش او را به راه راست رهبرى کرده بود.
و از این جهت مرجع خواهش من اى مولاى من توئى، نه مسئول دیگر، و متصدى حاجتم توئى، نه مطلوب دیگر.
پیش از هر مدعوى تو مخصوص به دعاى منى، در حالتى که هیچکس در نظر امید من با تو شریک نیست،
و هیچکس در دعاى من با تو برابر نیست،
و نداى من هیچکس را با تو در نمى‏پیوندد.

اى معبود من،
یگانگى ذات و صفات یا «وحدانیت عدد» و اداره نیروى نفوذناپذیر
و افزون از حد و کمال توانائى بر هر گونه تصرف
و نیرومندى بر هر کار دشوار و منزلت علو سلطان و رفعت شأن مخصوص تو است
و ما سواى تو در دوره عمر خود، به چشم شفقت منظور،
و در امور خود مسخر و مجبور،
و در کار خود مغلوب و مقهورند
و از حالى به حالى متحول
و از صفتى به صفتى منتقل مى‏شوند.
پس تو از داشتن اشتباه و اضداد برتر،
و از مقایسه امثال و اقران بزرگترى.
پس منزهى تو، معبودى بجز تو نیست.